De volgende stap

Koude druppels ochtenddauw omarmen mijn voeten als een warme deken. Er is niets behalve de volgende stap, de ene voet voor de andere.

Wijze woorden, elk concept over zijn, zelfs de meest inspirerende gesprekken lijken een vage echo, een herinnering aan iets dat ik ooit was, ooit kende. En nu, nu is er alleen nu, de ene voet die de andere volgt.

Ik hoef nergens heen te vliegen, kom niet eens ergens vandaan. Misschien heb ik een naam, maar ook die is niet echt van belang. Mijn oren horen de klank van het zachte mos, mijn neus ruikt de laatste restjes mist, achtergelaten door de nacht.

Weer zet een voet een pas.

Dit moment vraagt niets, heeft niets nodig. Wat het ook is dat je denkt te moeten toevoegen, denkt de moeten worden, of zelfs te overwinnen, het is niets meer dan een verzinsel, een herinnering aan iets dat nooit heeft bestaan. Voel hoe de aarde je draagt, nu, hier. Of je nu met blote voeten buiten loopt, of warm binnen zit. De perfectie van dit moment is adembenemend, jij bent adembenemend.

En ik, ik zet de ene voet voor de andere.