Jezelf
(en de wereld) transformeren

Onlangs had ik een prachtig gesprek met een dierbare vriend over het transformeren van de wereld. Hij sprak vol passie over de projecten waarmee hij de wereld mooier maakt. Het inspireert me zijn verhaal en de verhalen van anderen te horen, die vol liefde kleur geven aan de wereld.

Nog mooier zijn voor mij de mensen die niet de wereld, maar zichzelf verbeteren. Die herkennen dat we de wereld niet zien zoals deze is, maar zoals wij zijn. Als ik dus een mooiere wereld wil, zal ik een ‘mooier zelf’ moeten zijn.

Zonder transformatie

Maar het lied van mijn hart zingt oneindig als ik iemand ontmoet die noch de wereld, noch zichzelf hoeft te transformeren. Hoe magisch is de herkenning dat er niets mis is met wat dan ook, niet met onszelf of met de wereld om ons heen. Het vertrouwen tot in het diepst van zijn of haar vezels, dat dit moment adembenemend perfect is (zelfs als onze ogen dat soms niet kunnen zien). Wie en waar we zijn is precies zoals bedoeld.

Dat wil overigens niet zeggen dat hij of zij niet groeit, leert of spiritueel leeft, juist het tegenovergestelde. Alleen heet dat groeien nu spelen, het leren ontdekken en spiritualiteit is het leven zelf. Leven zonder te hoeven fiksen is allesbehalve passief, energie stroomt juist vrijelijk, ongehinderd door ons menselijke beter weten. We hoeven maar naar de haast oneindige energie van kleine kinderen te kijken om dat weer te herinneren.

Het is makkelijk te vergeten hoe magisch we -nu- zijn, niet wie we mogelijk ooit worden. Laten we elkaar daar steeds weer aan blijven herinneren, in elk gesprek, elke keer dat we denken verdwaald te zijn, elke keer dat we ons zo prachtig verliezen in de reis van mens zijn.

Heb je het gevoel dat je blijft rennen, dat je steeds opnieuw jezelf moet transformeren en daardoor het diepe vertrouwen mist om helemaal te landen in wie je nu bent? Je bent van harte welkom voor een coaching sessie of mijn nieuwe boek 'Donker, de ongeziene helft van heel zijn'