De kalender aan de muur laat weten dat een jaar bijna voorbij is. Een jaar lang bezongen woorden de rijkdom van het leven, speelden mijn vingers stilte tussen de noten.
En toch, zelfs een zee aan gedichten raakt niet de oneindigheid van dit moment. Dit moment dat wij met elkaar verdeelden in 365 dagen, in uren, in minuten, zelfs seconden. En steeds weer, geen blik van mijn ogen, geen zucht adem, geen omhelzing, geen sterrenstelsel, geen zonsopkomst of ondergang kan beschrijven hoe rijk wij zijn, jij en ik.
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
Misschien ken ik je persoonlijk, misschien (nog) niet. Misschien ontmoeten onze blikken elkaar ooit of lopen we langs elkaar heen. En toch, toch danst het leven. In elke beweging zingt het universum jouw naam, mijn naam, kleurt het leven onze gezichten als het meest prachtige schilderij.
Soms proeven we dat even, soms lijkt het leven zwaar, lastig, of incompleet. Wat het ook lijkt, elk moment nodigt je steeds opnieuw uit hier te blijven, voordat je het laat lijken, voordat je het weet, zelfs voordat je het vraagt. Daar waar je nu bent, ongeboren, oneindig, ongeacht getallen op een kalender.