De rauwheid van het leven

Het leven doet pijn, is rauw, nietsontziend. Elke dag breekt mijn hart duizend keer, doen mijn botten pijn, voelen mijn handen machteloos. En toch, daaronder is liefde, de meest pure, zachte liefde. Het leven dat mij, jou, ieder van ons, elk moment laat zien hoe ongelooflijk krachtig we zijn, adembenemend.

Ik word omarmd, verlaten, herinnerd, vergeten. Ik heb lief, ben boos, gelukkig en intens verdrietig. Hoe onmogelijk het ook lijkt, precies daar is de werkelijke compassie.

Het leven dat mij elk moment vertrouwt. Elke keer als ik denk dat het te veel is, te groot, fluistert een zachte stem dat ik het wel kan. Als een moeder die haar kind leert lopen, een vader die zijn zoon oppakt als hij van zijn fiets valt. Ik word in mijn nekvel gegrepen, net zolang totdat ik durf te zien hoe magisch, hoe oneindig ik ben.

In de spiegel kijkt de meest pure liefde, zelfs als je dat even niet durft te geloven. De ogen die je zien zijn de ogen van het leven zelf. Vuur, water, aarde en lucht kijken je aan.

Jij en ik staan niet in het leven, maar zijn deel ervan. Onlosmakelijk één, de kern van ons zijn, nietsontziend, rauw, elk moment weer.

Lees ook over coaching of kijk in de agenda.

De rauwheid van het leven en onze diepe eenheid ermee, elk moment opnieuw.