‘Ik ben er nog niet, maar kom elke dag een stap dichter bij mezelf’, las ik ergens. Een wonderlijke uitspraak, want hoe kan ik nu dichter bij mezelf komen?
Ik ben mezelf. Als je mijn naam roept, reageer ik (oké, meestal dan). De belastingdienst heeft er geen boodschap aan als ik ze laat weten dat die blauwe enveloppen verkeerd geadresseerd zijn, omdat ik nog niet helemaal mezelf ben.
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
Wat we bedoelen is dat we dichter bij de gedroomde versie van onszelf komen. Misschien droom je wel een zelf die altijd gelukkig is, eentje die verlicht is of een variant die meer voor zichzelf opkomt. Het lijkt wel of we in onze dromen wegpoetsen wat zo mooi menselijk is, wat ons werkelijk met elkaar verbindt.
Ik hou van dromen, doe dat liefst vaak en veel. Daar ontstaan gedichten en muziek. Toch hoef ik mezelf niet te dromen of verzinnen, want ik was altijd al mezelf. Precies de mix van ware en onware zelf zoals bedoeld. De juiste hoeveelheid twijfels, vrolijkheid, dommigheid, slimmigheid, een snufje peper en een korreltje zout om het mee te nemen.
Het juiste pad
Ik ben niet alleen mezelf, maar loop ook nog eens mijn pad. Als een andere weg de bedoeling was geweest, had ik dat gelopen. Soms kijk ik achterom en verbaas me over de slingerweg, pieken en dalen, hoe ik rende en even later weer stil stond. Toch was dat precies de reis die voor mij bedoeld was, onderweg naar dit moment.
Durf ik mezelf te omarmen, ook als ‘de ik’ die ik nu ben niet zo heilig is als ik zou willen? Heb ik compassie met mezelf als mijn pad wat anders loopt dan bedacht?
Ik ben er, zoals ik er altijd was, net als jij. Het is werkelijk onmogelijk meer onszelf te zijn, meer mens te zijn, dan wie we nu al zijn.
Voelt het soms of je geen stap dichter bij je werkelijke zelf komt, of je wel op het juiste pad zit? Je bent van harte welkom voor coaching sessie, het is de meest directe manier om jouw vragen te stellen, één op één verbonden te zijn.