In gesprek met Maria Mazarakis van het Inspiratiehuis Arnhem spreekt Joris over de paradox die ons hoofd creëert. Hoe we de rijkdom nu missen door te zoeken naar een ‘belangrijk’ straks.
Vroeger was belangrijk heel belangrijk voor mij. Mijn nachtmerrie was dat mijn leven ooit onbelangrijk, zonder betekenis geweest zou zijn. Dat was echt mijn nachtmerrie.
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
En nu denk ik, hoe zou ook maar een moment zonder betekenis kunnen zijn. Maar mijn denken, mijn hoofd, net zoals dat van ons allemaal, komt constant met een verhaal. Dit is belangrijk, dit is minder belangrijk.
Toch is het elke keer niet zo belangrijk als ik denk dat het is. En gelijktijdig is het oneindig belangrijk, elk moment. Dat is zo’n prachtige paradox, waar mijn hoofd helemaal niks mee kan. Mijn hoofd denkt ik word gek hiervan,
En mijn hart zegt, en het leven zegt, kom hier, hier is het. Je hoeft nergens naartoe.
Van de hoogste berg
gooi ik elk idee,
elk geloof,
elke waarheid die ik kende.
Ik had ze slechts verzonnen,
ze hadden
geen werkelijke waarde.
Zoals ze op een dag geboren werden,
sterven ze de volgende,
een droom in het tijdelijke.
In elk dal,
verdwaal ik opnieuw,
zonder ooit iets te weten,
midden in het leven zelf.
Naar aanleiding van het boek ‘Inclusief alles, leven zonder uitzondering‘