Perfecte dag

Mijn leven is perfect. De kinderen jengelen mijn oren blauw, ik vergeet het pakketje bij de post af te geven, de opnames van nieuwe muziek zijn mislukt, er valt een blauwe brief op de mat, moe plof ik aan het einde van de dag in bed.

Wat een perfecte dag, perfect menselijk. De volgende dag heeft een andere perfectie, meditatief, stil, sereen. De ene dag stromen er prachtige woorden, de volgende onsamenhangende lettergrepen.

Wat een perfecte dag, steeds weer. Steeds weer verbaas ik me over de rijkdom van het leven, de rijkdom van mijn ongeduld, van mijn verlangen naar stilte, van mijn twijfels.

De perfectie zit in mijn perceptie, niet in dat wat gebeurt. Heb ik het lef de magische dans van het leven te herkennen, hoe alle puzzelstukjes in elkaar vallen, ook als dat soms niet zo lijkt? Durf ik toch dankbaar te zijn, ook als mijn ogen even blind zijn, als mijn hoofd het niet begrijpt?

Wat een perfecte dag, ik ben benieuwd naar het perfecte morgen.