Recensie door Ron van Es
Het nieuwe boek Donker, de ongeziene helft van heel zijn van Joris Vincken gaat over dit alles. ‘De uitersten van het leven waren lange tijd tegenpolen voor me. Ik wilde van het donker naar het licht groeien, ontwaken, verlicht worden. Nu herken ik hoe het de golven van het leven zijn. In feite is donker, net zoals licht, niets dan een metafoor voor mijn uitdagingen.’
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
Joris beschrijft zijn eigen reis eerlijk en soms rauw. Donker is niet mooi, lieflijk, rustig. Donker is heftig, het schuurt, het is gewelddadig. In korte hoofdstukken neemt hij je als lezer mee en houdt hij je de spiegel voor. Ben ik dat ook? Ja. ‘Wat als in plaats van jezelf te repareren, houdt van wie bent? Precies zoals je bent? Een buiging durft te maken naar het pad dat je liep, zelfs als dat pad soms verschrikkelijk veel pijn deed. Misschien klinkt dat onmogelijk. Hoe kun je houden van je pijn, van je onzekerheid, laat staan van je trauma’s?’
In zijn boek Donker beschrijft Joris Vincken precies die strijd om met het donker te zijn waar oude strijd en wonden, veelal uit het eigen verleden, of het verleden van voor jou, zich verborgen houden, om er dan mee in het reine te komen, de balans ermee te vinden. Net als licht kan bestaan omdat het donker kent. Net als gezondheid pas ervaren wordt omdat we ook ziek-zijn kennen. Alles heeft een evenwicht nodig, en alles is er en mag er zijn. Juist in het accepteren is er genezing. Juist in de balans is er leven.
Het hele artikel van Ron van Es is te lezen op Medium: https://ronvanes.medium.com/donker-17c18470349a