Wat als je ermee stopt?

Wordt het niet eens tijd dat je ermee stopt? Ermee stopt te doen alsof dit alles is wat je bent. Als je eerlijk bent weet je dat je zo oneindig veel meer bent dan de vriendelijke, aardige, bescheiden jou die je nu speelt. Hoe onhandig het ook is, hoe diep je het misschien wel probeert weg te stoppen, in je borrelt een ontembaar verlangen.

We hebben het wilde paard dat we zijn meer dan genoeg getemd. Misschien heb je wel een prachtig huis, een geweldige baan, liefdevol gezin, maar om eerlijk te zijn is het waardeloos als je je hart daarvoor in een kooitje opsluit. De illusie van veilig is even fijn, maar wordt het niet eens tijd het servies van die illusie in diggelen tegen de muur te smijten?

Waarom zou je twijfelen aan je diepste gevoelens, je diepste verlangens? Vertrouw je niet dat ze puur Goddelijk zijn? Geen enkel ander kan je ‘de’ waarheid vertellen, want jouw waarheid is uniek voor jou. Niet de waarheid van je denken, die je las in boeken of leerde van een wijze leraar. Ik bedoel de waarheid van je hart, van je buik, van je hele zijn.

Dus wordt het niet eens tijd dat je stopt? Dan laat ik me door je inspireren en stop er ook mee. Betover me met je rijkdom, de glinstering in je ogen. Laat me je liefde voelen, ik weet dat ze oneindig is. Laat me je magische dans zien, je lelijkste woorden horen, stil zijn in je diepe wijsheid, geschokt door je rauwheid.

Laten we beiden zo krachtig zijn dat de oerknal niets dan een nietig plofje lijkt. Laat me je gebroken hart even vasthouden, dan vetrouw ik jou het mijne toe. Laten we verdwalen in de oneindigheid van dit moment, het weten dat we nooit iets werkelijk hebben geweten. Laten we ermee stoppen, want hier is waar het leven begint.

Is het lastig, spannend of zelfs onmogelijk echt jezelf te zijn? Verlang je ernaar te stoppen met jezelf te verbegen? Neem contact op voor een coaching sessie of mijn nieuwe boek 'Donker, de ongeziene helft van heel zijn'