We zijn niet voor rede vatbaar
maar denken dat we dat zijn

The problem isn’t that we’re not reasonable, but that we think we are.

Het probleem is niet dat we niet voor rede vatbaar zijn, maar dat we denken dat we dat zijn. Begrijpen is zo belangrijk geworden dat we vergeten dat informatie zelden feitelijk is. Het leven is ingewikkeld, onmogelijk in feiten te vatten. Als kennis als waarheid wordt, verliezen we de diepe rijkdom van het leven, het mysterie van dit moment, hier, waar we nu zijn.

We klagen wanneer een Jehova getuige met de bijbel zwaait en roept dat het waar is, omdat het nu eenmaal geschreven staat. Toch leven we bijna hetzelfde. Ergens lazen we iets, studeerden, luisterden naar een goeroe of hebben ervaren. Ineens is het waar, maar leven kent waarheid noch onwaarheid. Het leven danst, beweegt en ontdekt doorlopend zichzelf.

We zijn de Nostradamus van ons eigen leven geworden (met of zonder strakke groene broek) en denken nu al te weten hoe morgen eruitziet. Vervolgens werken we keihard om dat morgen inderdaad de vorm te geven die we bedacht hadden. Totdat het leven aanbelt en ons een burn-out, depressie, angst of groot geluk schenkt. Ineens voelt het leven weer, danst het, huilt het. In plaats van het mee te bewegen in het ritme van vandaag vechten we, willen overwinnen, genezen of juist vasthouden.

Wat als het leven nooit een compositie was, maar een improvisatie? Wat als er geen tv gids van morgen bestaat, omdat het programma pas in dit moment ontstaat? Wat als de rivier nog niet weet of ze naar de zee stroomt of tot wolk verdampt? Wat als ik nog niet weet wanneer dood, de andere kant van geboorte, op de agenda staat, morgen of over 50 jaar?

Laten we ophouden redelijk te zijn en die tijd besteden aan leven, zingen, dansen en vooral niet te weten.

Ik kijk uit naar onze onredelijke ontmoeting,
van hart tot hart,
Joris