Er is iets wonderlijks, we willen meer voelen, veranderen, één zijn met het totale leven, maar…. stiekem moet die verandering wel op de manier gaan die ik wil. Het lastige is dat het universum daar geen boodschap aan heeft, het wil maar één ding en dat is jou en mij laten ervaren hoe rijk we zijn.
Ons ego begrijpt dit mystieke mysterie niet, letterlijk, omdat het niet te grijpen is. Ons ego wil de doener zijn, wil groeien van imperfectie naar de perfecte versie van onszelf. Zo blijven we gevangen in de illusie van niet goed genoeg. Het is ook niet zo vreemd, het ego, ons ‘ik’, zorgt voor veiligheid. Ego is praktisch, oplossingsgericht, een beschermende laag zodat we niet te veel gekwetst worden.
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
Het is een onmogelijke paradox. Ik kan alleen werkelijk veranderen als ik open ben, me helemaal laat raken door het leven. Dat kan alleen als ik me veilig voel, maar die veiligheid komt uit de beschermingsmuur van het ego. En die muur maakt het onmogelijk werkelijk geraakt te kunnen worden.
Voelen wat is, in plaats van wat ik wil voelen
De enige manier om uit deze cirkel te stappen, is door te vertragen. Te vertragen en meer te voelen, je adem tot in je tenen naar binnen te laten stromen. Elke keer dat je vertraagt, groeit beetje bij beetje je vertrouwen, ontdek je dat voelen lang niet zo eng en kwetsbaar is als het lijkt. Vertragen is een ander woord om het leven meer te laten leven en mijn willen te verzachten.
Dan voel ik wat is, in plaats van te voelen wat ik wil voelen! Dat klinkt complex, maar sta er eens bij stil. We willen alleen gevoelens die aan de juiste voorwaarden voldoen. Als ik me blij, gelukkig en vervuld voel zijn gevoelens oké, maar pijn, verdriet of depressie mogen er niet zijn. Wat als de uitnodiging is om toch te voelen, wat er ook is? De uitnodiging mijn oordeel, mijn willen, over hoe het zou moeten zijn even te laten.
Probeer het af en toe eens, ‘gewoon’ te laten te voelen wat voelt. Als een onderzoeker, of nog beter, als een kind in verwondering dat laten zijn wat is. Het kriebelt in mijn buik, het ademt in mijn borst, het knijpt in mijn schouder en ik voel het. Geen label, geen omschrijving, alleen verwondering. Dan verstilt mijn willen en ben ik één met dat wat is.
Want pas als ik stop met willen veranderen, ontdek ik de verandering die in elk moment als vanzelf gebeurt.
Soms weet ons hoofd het perfect, maar is de uitdaging het werkelijk te leven, te voelen, te zijn. Je bent van harte welkom voor een coaching sessie.