Ik ben uitgeput door altijd maar te geven? Hoe leer ik ontvangen?
“Ik stop met het steeds zorgen voor anderen.
Want als ik een keer hulp nodig heb, zie ik niemand.”
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
Dit zei laatst iemand tijdens een coachingsessie.
Het klopt inderdaad. Alleen niet om de reden die je zou denken.
Misschien herken je dit: je bent altijd degene die voor anderen klaarstaat, de steunpilaar waarop iedereen vertrouwt. Maar wanneer jij zelf uitgeput bent, wanneer het je allemaal te veel wordt, lijkt er niemand te zijn die hetzelfde voor jou doet. Hoe komt dat? Waarom is ontvangen zo moeilijk? Hoe leer ik ontvangen zonder schuldgevoel of ongemak?
Als je altijd voor anderen zorgt, zie je niet meer hoe het leven voor jou wil zorgen. Je wordt er letterlijk blind voor. Voor veel mensen is ontvangen moeilijker dan geven. Ontvangen raakt iets diep vanbinnen: eigenwaarde, of juist het gebrek daaraan. Constant geven lijkt een makkelijke manier om je even genoeg te voelen. Om het gevoel van tekortschieten weg te stoppen.
Maar zo brand je op.
Want alleen maar geven zonder op te laden? Dat werkt niet.
Waarom is ontvangen zo moeilijk?
Hoewel de liefde in je hart oneindig is, is je ‘uitwisselcapaciteit’ dat niet. Als je al je energie gebruikt om te geven, blijft er niks over om te ontvangen.
Hoewel de liefde in je hart oneindig is,
is je ‘uitwisselcapaciteit’ dat niet.
Als je al je energie gebruikt om te geven,
blijft er niks over om te ontvangen.
Misschien herken je sommige van deze diepgewortelde overtuigingen:
• “Ik moet sterk zijn, ik kan het zelf wel.”
• “Als ik iets aanneem, ben ik egoïstisch.”
• “Ik mag niet tot last zijn.”
• “Geven is goed, ontvangen is zwak.”
Altijd geven, de pijnlijke vraag
Het is een pijnlijke vraag om aan jezelf te stellen: hoe onbaatzuchtig is je geven eigenlijk? Wat hoop je er stiekem voor terug te krijgen? Gezien worden? Geliefd zijn? Waardering? Eindelijk ergens bij horen?
Maar geen van die dingen komt ooit van buitenaf. Als jij jezelf niet genoeg vindt, kan een ander je nooit genoeg laten voelen. Als je geen liefde voor jezelf hebt, zal de liefde van een ander nooit genoeg zijn.
Hoe leer ik ontvangen?
Ontvangen is als een spier die je opnieuw moet trainen. Geef jezelf de tijd en ruimte om weer te ontvangen, zoals dat als kind vanzelfsprekend voor je was.
Schrijf het letterlijk in je agenda of plak een notitie op je spiegel om tijd voor jezelf vrij te maken. Dat kan in grotere dingen, zoals het volgen van een workshop of een individuele coachingsessie, maar ook in kleinere, simpelere dingen, zoals een keer naar de sauna gaan of jezelf laten masseren. Zelfs een wandeling in de natuur, zonder telefoon, zonder doel, kan magisch zijn.
Echt geven, echte liefde, begint altijd bij jezelf. Niet uit ego, niet om jezelf op te blazen. Maar uit zachtheid. Compassie. Voor jou. Want je bent al zo streng voor jezelf. Wanneer sla je eindelijk je armen om jezelf heen? Wanneer heb je jezelf lief, met alles wat je bent?
Gun jezelf wat je zo makkelijk aan anderen geeft.
Je bent het waard.
Oneindig waard.
Tijd om te houden van de belangrijkste persoon in je leven.
Jij.
Ontvangen en vertrouwen
Vertrouwen is niet altijd makkelijk. Vertrouwen dat ik het leven niet hoef te dragen, maar dat het mij draagt. Er is geen aan- en uitknop. Het is steeds weer opnieuw ontdekken, opnieuw ervaren. Durf ik anders te denken, durf ik te twijfelen, buiten de kaders van het gangbare? Ieder van ons ervaart de wereld op een unieke manier. Vaak kijk ik met verbazing hoe vrienden conflicten oplossen of waar ze hun dag door laten verpesten. Waar de één een voorkeur heeft voor onenightstands, zoekt een ander juist een gesettelde relatie. Elk mens is puur en prachtig in zijn of haar rauwheid. Als ik wegpoets wat mij uniek maakt, poets ik gelijktijdig dat weg wat me werkelijk doet leven.
Dus ik twijfel, elke dag weer. Hoe heerlijk om te twijfelen, niet te weten, vragen te stellen en te onderzoeken wat waar is voor me. Twijfel is als een dans, een stroom van beweging. Als ik zeker weet, voelt de ruimte zo veel kleiner. Dat wat ik vandaag zeker weet, is mijn twijfel van morgen, wetend dat het overmorgen opnieuw anders is. Net zo lang totdat het onderliggende vertrouwen niet langer overstemd wordt door de noodzaak aan duidelijke antwoorden.
Uit het boek: Mijn hart heeft geen haast – Joris Vincken
Leestip
Ivo Valkenburg schreef het boek: ‘Niet gezwicht voor de wereld’. Lees er meer over in dit artikel in de Optimist.
Over Joris Vincken
Joris Vincken schrijft, dicht en musiceert. Verwonderd over het mysterie dat we leven noemen, stroomt zijn inspiratie in klank, woord en de ontmoetingen in een-op-een sessies en met groepen.
Eerder was hij succesvol als muziekschrijver en producent voor platenmaatschappijen en artiesten. Het bracht hem niet de werkelijke rijkdom en verbinding waar hij zo naar verlangde en hij ruilde de studio in voor een innerlijke zoektocht.
Tien jaar lang begon zijn dag in gebed en meditatie. Hij reisde over de wereld op zoek naar werkelijke vrijheid. Totdat hij erachter kwam dat hij – net zoals toen hij in studio’s werkte – nog steeds aan het rennen was naar het perfecte morgen. ‘Morgen schrijf ik de perfecte muziek’ was nu ‘morgen is mijn meditatie echt stil, is mijn gebed oprecht, morgen ben ik verlicht’ geworden.
Een diepe depressie volgde, tot de ‘dag waarop niets veranderde’. Niets veranderde en toch zou niets ooit meer hetzelfde zijn. Zijn zoektocht eindigde in de herkenning dat de ware illusie niet de wereld om ons heen is, maar onze gehechtheid aan het beeld van onszelf en hoe het leven zou moeten verlopen.
Sindsdien is vandaag geen doorgaan meer naar het perfecte morgen. Joris leeft en ademt de stilte die we zijn voor elke beweging. Vanuit die stilte ontmoet ontmoet hij de beweging van de seizoenen, speelt hij muziek en schrijft gedichten en boeken.