Woorden als verlichting, bevrijding en ontwaken klinken mooi of misschien esoterisch, maar ze lijken ook te wijzen op een soort supermens die, vanaf een verheven troon, het ‘gewone volk’ vertelt hoe zij in vrijheid kunnen leven.
Een van de redenen waarom Jeff Foster me inspireert, is omdat hij schrijft over de rauwheid van het leven en de diepe pijn van acceptatie. Ik bewonder zijn lef om ook de momenten te delen waarop het hem niet lukt om het leven te omarmen. Onlangs schreef Marnix Pauwels een prachtig bericht over ‘de spirituele wolk waar mensen vanaf donderen’. Herkenbaar. Zo vaak rende ik als een hond achter het bot van verlichting aan.
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
Dus wanneer ik schrijf of spreek, let ik erop geen loze beloftes te doen. Misschien slaag ik daarin, misschien niet. Net als ieder ander ben ik soms te blind om mezelf daarin te beoordelen. Simpel gezegd, ik hoop te inspireren, zonder bij te dragen aan de volgende wolk lucht.
Onzin?
En toch …
Ergens klopt bovenstaande voor geen meter.
Bijna tien jaar geleden veranderde mijn leven dramatisch – letterlijk van het ene op het andere moment. Ik herkende, niet zozeer met mijn hoofd, maar met mijn hele zijn, de absurditeit van mijn zoektocht. Niet omdat wat ik zocht onvindbaar was, maar omdat ik besefte dat ik, net als ieder ander, het nooit kwijt was geweest. Maandenlang had ik de slappe lach. Steeds weer zag ik het beeld voor me van mezelf als een soort Inspector Clouseau, die in alle gaten en hoeken zocht naar de bril die al op mijn neus zat.
Sindsdien ren ik niet meer, zoek ik niet meer. Mijn leven is rijker dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik hou werkelijk van mezelf, van alles wat ik ben. In het lied van het leven herken ik het mooiste liefdeslied.
Dat betekent niet dat alles altijd goed gaat – verre van. Gisteren stroomde het water met bakken uit mijn cv-ketel en vertwijfeld belde ik monteurs die allemaal onbereikbaar bleken. Toch ging er niets echt mis; er was een lek, er was vertwijfeling, en het leven stroomde precies zoals het stroomde (net zoals het water uit mijn ketel).
Op geen enkele manier voel ik me een supermens. Ik heb geen methode of truc die ik je kan leren, waardoor je je eigen enorme rijkdom herkent. De uitnodiging in mijn woorden en muziek is om jezelf volledig te ontmoeten. In al je rauwheid, diepe liefde, pijn, vreugde, in alles wat je bent. Daar ligt de sleutel die geen sleutel is. Daar ligt de ontdekking dat je niets hoeft te ontdekken, omdat er nooit iets verloren ging.
De belofte van ontwaken
Dus ja, de belofte van (spirituele) vrijheid – verlichting, bevrijding of ontwaken – doet me soms walgen, en tegelijk is het precies wat ik leef. Uiteindelijk blijft er maar één optie over: elkaar steeds weer herinneren hoe magisch we zijn. Het mooie is dat we dat op 8 miljard unieke manieren doen.
Ik hou van je, zoals ik van mezelf hou, met al onze waarheden, onze onzin, onze twijfels, onze spirituele zin en onzin, en de prachtige absurditeit van het leven.
Aho,
Joris
Lees meer over het werkelijk geaard leven van je spiritualiteit in mijn boek ‘Donker, de ongeziene helft van heel zijn‘ of kijk in de agenda als je meer wilt weten over events en bijeenkomsten.
Ontwaken, de gewoonste zaak van de wereld
Ontwaken, verlicht worden of welke naam je het ook geeft, is in zekere zin niets uitzonderlijks. Het is niets anders dan het opnieuw herinneren wat je altijd al wist. Het is de herkenning dat het leven één is, dat jij niet los staat van de rest van het leven. Het is ontspannen in wat je altijd al was.
Je bent het nooit vergeten, zelfs al denk je van wel. Het is alleen zo gewoon, zo dichtbij, zo vanzelfsprekend, dat je hoofd het weigert te geloven. Want wie ben jij om te ontwaken, om heel te zijn?
Zo blijf je eeuwig rennen, op zoek naar wat je altijd al was, je magische zelf.