De angst van tweedeling
Feest! Vandaag is mijn zoon 18 jaar geworden. Een bijzonder moment voor hem, maar ook voor mij. Jaren geleden had ik het leven opgegeven, gevallen in een diepe depressie was het donker, oneindig donker. De tweedeling in mezelf was een duizend-deling geworden, oneindig veel scherven die nooit meer heel konden worden. De enige reden dat ik er geen einde aan maakte, was omdat ik niet wilde dat mijn kinderen zonder vader op zouden groeien. Ik besloot te wachten tot de 18e verjaardag van mijn zoon. Vandaag is die dag.
Ontvang gratis een hoofdstuk uit mijn nieuwe boek Donker, de ongeziene kant van heel zijn
Vandaag is ook de dag dat ik leef, met alles wat ik ben. In die pijn van toen vond ik mijn diepe kracht. Pas toen ik alles verloor, ontdekte dat ik nooit werkelijk iets kon verliezen. Leven doet pijn, kraakt tot op het bot, vernietigd alles waarvan we zeker denken te zijn. Het brak me, blijkbaar de enige manier om een koppig iemand als mij te laten geloven hoe oneindig ‘ik’ ben.
Met ingehouden adem
Voor velen van ons stokte onze adem gisteravond even. Binnenkort zijn we op veel plaatsen niet meer welkom zonder de juiste code. Het raakt de onderstroom van veiligheid die in Nederland zo vanzelfsprekend leek. Als een zwerende scheur in de aardkorst deelt het ons in twee. Het raakt mijn diepste angsten, de wereld van vandaag is morgen niet meer vanzelfsprekend.
Natuurlijk kan ik met een bijl en fakkel naar Den Haag gaan om de liefde in hun stenen harten te rammen! Of ik kan de uitdaging aangaan om, net als in mijn diepste depressie, te voelen welke twijfels, welke pijn er in mij geraakt wordt. In plaats van weg te vluchten van dat wat nu is te blijven. Ik blijf en voel waar het bang is, waar het huilt. Te vertrouwen dat wat ik ben zo oneindig is, dat er zelfs genoeg ruimte is voor deze pijn, voor deze angst.
In de illusie van tweedeling zit de uitnodiging verstopt je diepe eenheid te ervaren. Afhankelijk van mijn blik lijkt dit moment gebroken of oneindig heel. Het is een dans in het donker, in het onbekende. Dansend op een dansvloer die mijn voeten niet eerder voelden, passen die ik nog nooit gezet heb, muziek die nieuw is voor mijn oren. Elke keer dat ik dit wat voelt negeer, versterk ik de illusie dat ik onheel zou zijn, alsof er een deel van mij ontbreekt. Pas als ik de tweedeling in mezelf durf te helen, herken ik weer de eenheid om me heen.
Laten we elkaar blijven herinneren aan onze diepe eenheid, hoe heel we zijn, zoals mijn zoon’s 18e verjaardag dat bij mij doet. Laten we blijven ont-moeten, in stilte, in dans, in onze twijfels, in onze pijn, in alles wat mens zijn zo rijk maakt.
Worstel je met de tweedeling om je heen of juist in jezelf? Je bent van harte welkom voor een coaching sessie.
Kijk ook eens 'Hoe word ik weer heel?' of mijn nieuwe boek 'Donker, de ongeziene helft van heel zijn'