Hoe leef ik mijn oorspronkelijke staat, los van alles wat me stopt om helemaal heel te zijn?
Maria Mazarakis in gesprek met Joris Vincken.
We zijn magische wezens
Het wonderlijke is dat elk mens heel is, behalve in dat deel waar ik mezelf niet heel geloof. We zijn magische wezens, ons hart dat klopt, we ademen, we leven. We twijfelen, we denken, we zijn boos, we zijn verdrietig, zijn blij. Dat is onvoorstelbaar magisch en toch geloven we onszelf niet goed genoeg.
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
Ons hoofd verteld dat ik completer kan worden, ik kan meer heel worden. Het klopt dat het leven beweegt, ik dans, ik speel morgen andere liedjes dan vandaag, ik weet morgen beter hoe ik een camera moet bedienen dan vandaag als ik daarvoor studeer, maar dat maakt mij niet meer heel. Een klein kind is compleet, is oneindig rijk en die rijkdom verdwijnt niet als het volwassen wordt.
Het kost lef en vertrouwen om mijn eigen heelheid te zien, om dat te durven geloven, om je heelheid te ontdekken die al lang was. Het is heerlijk te durven vertrouwen dat ik helemaal niks hoef te worden, niks hoef bij te leren. Ik hoef nergens doorheen, het is het is goed zoals het is.
Wij mensen zijn de enige soort op aarde die om de een of andere reden zichzelf niet goed genoeg gelooft. Een leeuw die door de door de jungle rent die zal niet denken ‘ik moet vegetariër worden, anders ben ik niet goed genoeg’. De zon denkt niet ‘ik schijn ook op mensen die discrimineren, dus dus is er iets mis met mij’. De zon schijnt gewoon, onvoorwaardelijk, en wij mensen stellen heel veel voorwaarden aan onszelf. Pas als ik aan een hele lijst van voorwaarden voldoe ben ik goed genoeg. Het wonderlijke is ook nog eens dat die lijst doorlopend verandert. Toen ik 16 was had ik een lijst met voorwaarden, maar op een latere leeftijd was mijn lijst aangevuld met 1000 nieuwe voorwaarden.