Heel even maar bestaan een jij, een ik. Even is er het idee dat oneindigheid eindig is, een eerste en laatste hoofdstuk. Als een windvlaag die maar even duurt.
Maar ‘ik’ is nooit los, nooit alleen. ‘Ik’ is een uitdrukking van alles, van tijdloos, van oneindig. Een golf in de oceaan, windvlaag in de lucht, klank in een meesterwerk van Beethoven, bladzijde in een oneindig verhaal.
Nieuwsgierig geworden?
Ontvang gratis een hoofdstuk uit 'Donker, de ongeziene kant van heel zijn'
Vanuit dat perspectief is niets geboren, noch eindigt het ooit. Zelfs morgen, of leven na de dood, is hooguit voor dit ik van belang. Het maakt voor de windvlaag niet uit of de volgende windvlaag dezelfde is, of een andere. Het is altijd lucht die beweegt, de stroming die nu is. Dan herinneren we weer dat we een oneindige windvlaag zijn, die nooit werkelijk verdwijnt.
Hier,
onder de zon,
onder de maan,
is ik, is alles.
Aan het water,
kijkt iets,
in het niets,
of andersom.
Steeds is dit,
wetend,
onwetend,
is ik, is alles.
Wat we zijn is oneindig, een met het leven zelf. Toch voelt dat lang niet altijd zo, neemt het leven van alledag het over, rennen we van hot naar haar. Worstel je hier ook mee, neem dan contact op voor een coaching sessie of kijk in de agenda voor een lezing of workshop.
In muziek, kunst of elkaar werkelijk ontmoeten herinneren we elkaar aan onze diepe verbinding. Midden in het leven dat zo complex voelt vinden we weer de eenvoud van zijn, van werkelijk leven.
Oneindig leven of een eindige windvlaag? Misschien maakt het niet werkelijk uit of de volgende windvlaag dezelfde is, of een andere. Dan herinneren we weer dat we een oneindige windvlaag zijn, die nooit werkelijk verdwijnt.