Leven
het zachte ritme van niet
(s) weten

Minder dan ooit weten we. Alle antwoorden die we dachten te hebben zijn hun betekenis verloren. En toch is er een weten…

Ons dagelijkse ritme overhoop gegooid. Alle plannen, verwachtingen weg met het grof vuil. En toch is er een ritme…

Vertrouwen aangetast door alle berichten die we horen, lezen en zien, overgenomen door oude angsten. En toch vertrouwt iets…

Voorbij jij en ik als persoon, stroomt het leven. Voorbij angsten en twijfels die nu zo luid klinken, fluistert een zachte stilte. Wat we zijn is oneindig meer dan een persoon. Zoek daarom niet naar zekerheid, maar blijf bij niet weten.

Wacht niet met ingehouden adem op de oplossing van morgen, maar ontdek de rijkdom van deze onbekende plek. Degene die we nu het meeste tegenkomen, letterlijk en figuurlijk, zijn we zelf. Wat als je die persoon even laat? Je bent als zo lang jezelf dat je er best even zonder kunt. Ben dat wat kijkt, dat wat weet zonder weten, vertrouwt zonder ook maar een idee te hebben wat vertrouwen eigenlijk is.

Ik ben meer dan mijn naam, meer dan de benen waarmee ik over deze planeet loop. In die herkenning is het leven oneindig, voor elk idee van geboorte en dood.

Ik ben niet iets, maar ook niet niets,
ik ben het leven dat begint en eindigt, 
ik ben de in- en uit-adem.

Ik was altijd, zelfs voordat ik er was,
ik ben jij, net als jij ik bent,
toch is ook dat maar een idee.

Ik ben zowel iets als niets,
en zelfs in de dood,
ben ik het leven zelf.

Dit ik kijkt uit naar de (volgende) ontmoeting van jouw ik,
Hartegroet,
Joris